Singer-songwriter Laura Marling was 18 toen ze haar eerste album uitbracht,’Alas, I Cannot Swim’ (2008) Logisch dat ze op dat ogenblik nog geen lange voorgeschiedenis had, al kwam ze uit een muzikale familie: in de twee jaar voor dat debuut wist ze toch al de aandacht te trekken, onder veel meer via de Londense nu-folkscene, waar bands als Mumford & Sons (ze deed backings op hun eerste plaat) en Noah And The Whale (even was ze lid) belangrijke exponenten van waren. Geen wonder dat de folkinslag in haar werk dan nog uitgesproken was. Maar de volgende albums maakten duidelijk dat folk slechts één element was, al bleef de aan folk te verbinden soberheid een kenmerk van haar muzikale benadering. Relatieve soberheid die ze overigens liet varen telkens de muziek voor meer invulling vroeg.

De daaropvolgende platen sommen we graag op, want het zijn blijvers: ‘I Speak Because I Can’ (2010), ‘A Creature I Don’t Know’ (2011), ‘Once I Was An Eagle’ (2013), ‘Short Movie’ (2015) en ‘Semper Femina’ (2017). Ze scoorde niet enkel in de UK maar ze kreeg ook vaste voet in de States. Je kan natuurlijk niet iedereen plezieren met al je werk, maar die iedereen zal wel erkennen dat ze een hoop prachtige songs bijeen schreef voor elk van die albums, songs die pure, karaktervolle songsmederij vormen, met goed verwerkte invloeden. En heeft één troefkaart die vele van haar collega’s haar alleen maar kunnen benijden: een prachtige stem, helder en expressief, één waar ze alle kanten mee uit kan. Ons overtuigde ze een eerste maal in 2010, toen we ze zagen bij Jools Holland met een sublieme versie van ‘Goodbye England (Covered In Snow)’ (dus uit ‘I Speak Because I Can’), genoeg aanleiding voor ons om uit te pluizen wat Laura Marling tot dan betekende… en om haar te blijven volgen.

Marling straalt op haar zevende album het gepaste zelfvertrouwen uit: ze weet dat ze ook nu weer prachtige liederen heeft geschreven voor haar dochter, vandaar ‘Song For Our Daughter’. Merkwaardig genoeg gaat het ‘slechts’ om een… ingebeeld kind. Dat vormt het centrale thema van ‘Song For Our Daughter’, dat breder gaat en aansluitend ook peilt naar het vrouw-zijn. Ook nu weer weinig fiorituren: in de regel volstaat een afgemeten begeleiding, plus heerlijk uitwaaierende meerstemmigheid waar ze zelf voor instaat. Het is natuurlijk allemaal eigen werk, maar ze liet zich graag inspireren. Voor het titelnummer, halfweg de cd, dacht ze wellicht terug aan ‘Letter To My Daughter’ van de Amerikaanse auteur, danseres, dichteres, hoogleraar amerikanistiek en burgerrechtenactiviste Maya Angelou (1928-2014) De opener ’Alexandra’ is een antwoord of vervolg op ‘Alexandra Leaving’, uit ‘Ten New Songs’ (2001) van Leonard Cohen. Het derde nummer ‘Strange Girl’ is een prima voorbeeld van wat Laura met haar soepele stem aankan.

In heel wat songs schemert één rolmodel door: Marling heeft een grote bewondering voor Joni Mitchell., vooral de Joni van en tot ‘Court And Spark’ (1974) Het is onmiskenbaar maar het doet gelukkig niks af van het eigen karakter van Marlins werk. Het is niet ieders cup of tea maar de strijkers die opduiken in melodische parels ‘Held Down’, ‘Only The Strong Survive’, ‘Blow By Blow’ en ‘Fortune’ zijn door het ingetogen, enigszins melancholisch karakter volkomen op hun plaats. ‘The End Of The Affair’ maakt je intriest: zo nemen mensen nu eenmaal afscheid van een ander en van hun eigen dromen. Dat het nauwelijks lichtvoetiger ‘Hope We Meet Again’ meteen volgt, is allicht geen toeval in deze context (de pedal steel is van Chris Hillman) De heerlijke samenzang van ‘For You’ doet de boeken toe, maar rondt de cd ook inhoudelijk af, de liefde als rollercoaster maar ook als perpetuum mobile: ’Love is not the answer/But the line that marks the start’ en ‘I keep a picture of you just to keep you safe’.

Antoine Légat